domingo, agosto 20, 2006

Tiempo através

Todos tenemos un número determinado de granos de arena en nuestro reloj de tiempo vital.
Son los justos y necesarios para vivir todo lo vivible.
Todos tenemos la misma cantidad de tiempo para hacer todo en la vida. Lo que nos diferencia a cada uno de nosotros es la manera en la que repartimos el tiempo para hacer las cosas; es decir, la cantidad de arena que dedicamos a cada cosa que hacemos.
Es por esto que no llegamos a hacerlo todo en la vida; ¡y no es por no tener tiempo! es por no exprimirlo lo suficiente; que no quiere decir que no hayamos aprovechado el tiempo vivido ni que lo hayamos perdido; simplemente es que lo hemos repartido a nuestro antojo según nuestros gustos y no según todo lo que podemos vivir.

La vida ideal y completa sería aquella en la que se ha llegado a vivir TODO. Por lógica sería aquella en la que se dedican los granos justos y necesarios para cada cosa que hagamos, sin dedicarle ni uno más ni uno menos. En este caso sólo se podría vivir todo una vez (solamente y únicamente UNA vez) para que nos diera tiempo a hacerlo todo TODO. Sacrificaríamos volver a hacer lo que más nos ha gustado y no podríamos evitar hacer lo que no quisiéramos, lo que temiéramos o repugnáramos.
[noo!! ¿sólo una vez cada cosa?? ¿sólo un helado de cada sabor en toda mi vida? ¿nada de repetir la comida que me gusta? ¿sólo dormir la siesta una vez en toda mi vida? ¿sólo poder jugar 2 partidas a cada juego en toda la vida (una de perder y otra de ganar)? ¿sólo un beso y un abrazo por persona? puff... :S ...]

Y es que precisamente lo que nos diferencia los unos de los otros es el gusto y la libertad de hacer aquello que queremos y no hacer aquello que no queremos; ser buenos en una cosa por haberla practicado, diferenciarnos por ser los únicos en haber conseguido hacer algo, en no haber hecho...

Solemos preguntarnos si estamos haciendo todo aquello que podemos hacer en este momento, si aprovechamos el tiempo como nos gustaría o no, si vivimos como queremos y si somos felices haciendo lo que hacemos diariamente (como deberíamos hacer).
Sin duda perdemos el tiempo haciendo muchas cosas inútiles o haciendo cosas que son inversión para poder llegar a hacer aquellos que anhelamos, pero si lo perdemos de manera voluntaria es porque realmente lo necesitábamos. (Qué me dices del remolonear esos minutos de rigor cada mañana en la cama, que me dices del gustazo de ver una peli que te guste dos veces o mil en vez de ver una nueva, del tirarse 3 horas arreglándote por no salir hasta encontrarte agusto contigo mismo, o el escuchar tu canción preferida en modo "repeat" toda la mañana hasta aprenderte la letra entera...)
¿Porqué evitar esos deliciosos momentos dedicados a tí mismo sólo porque dicen que estamos "perdiendo el tiempo"?, ¿porqué nos ponen barreras o pegas de aquello que queremos sólo porque dicen que estamos "perdiendo el tiempo" intentándolo?

Ay!, porqué haremos caso de los tontos que creen saber como aprovechar más el tiempo, sin son ellos mismos los que más tiempo pierden pensando en como conseguirlo. Esos son para mí los mayores ladrones del tiempo: que robándole el tiempo a los demás se lo están robando a ellos mismos.


[P.D. Dan, estoy de acuerdo con lo que decías, porque tampoco soporto que me hagan perder el tiempo, no es justo que nos roben lo más valioso que tenemos.
Besos para ti y para tu querido letrado, resulta que hoy habeis sido mi inspiración ;) ]

7 comentarios:

Pol dijo...

Menuda reflexión...¿Has perdido o aprovechado mucho tiempo meditando sobre esto? Sin duda que lo has aprovechado para hacer un post como este (aunque me hayas tenido el portátil colapsado jeje).

Desde luego estos cabezudos intelectuales que intentan teorizar sobre cómo aprovechar el tiempo son los que menos idea tienen. Porque aprovechar la vida no significa hacerlo ni probarlo todo, sino invertirlo en lo que nos gusta. Porque entre ver 10 pelis, por ejemplo, teniéndote que tragar bodrios infumables a poder analizar una y otra vez Lost in Translation...no hay color :P.

Lo que está claro es que nuestro mayor tesoro es el tiempo y la potestad de poder decidir en qué invertirlo ya sea jugando con las pelotillas del ombligo o estudiando...(jajaja)...

En fin, vamos a aprovechar el tiempo ya, mirando siempre adelante que lo pasado, pasado está ;)

Muchos petonetes!!!Gran post!

PD: Grandísima foto ¿Quién habrá sido el fotógrafo? :P

Anónimo dijo...

Una gran reflexiò sense cap dubta nena! I segurament t'agradará llegir alguna cosa del Ricardo Reis, un dels heterónims de Fernando Pessoa...Un estóic i apologista de la filosofia del CARPE DIEM!!!
El més important de la vida és la felicitat, el més important i el objectiu de tothom...perque vida hi ha nomês una i per això cada minut és un moment preciós. Per això, si cada moment és viscut amb plaer, amb gust, amb ganes de fer les coses que realment ens donen alegria, sense hipocrisis (fer les coses perque sembla bè als altres, fer les coses perquè els altres volen que facim això...) El mon no seria tot més guapo?

Un petò molt gran*

I Carpe Diem, guapa!!!!;)

Mar dijo...

Desde luego la expresión que más a pelo viene es la de Carpe Diem y también que el tiempo no se pierde ni se gana ¡se vive!.
Vívelo como a ti te de la gana :)
Besos, guapa.

la que no encuentra su sitio dijo...

... de qué me sonará ese reloj de arena :P

Lo importante es utilizar el tiempo en lo que te apetezca y creas que debes utilizarlo. Mientras estés convencida de que es en eso en lo que quieres invertirlo nunca será una pérdida... aunque a veces, cuando miras atrás, te da por pensar que esos minutos, horas... podrían haber tenido un uso mejor... nunca estamos contentos del todo ;)

Un besazo.

Marede3 dijo...

Es la primer vez que visito tu blog y no será la última! Me gustó, la reflexión es brutal. Creo que cuando alguien te hace perder tu tiempo tendria que pagarlo con algo...es imperdonable!

dijo...

Hola guapa!!!només per dir que ja he fet la inauguració del meu blog!!!quan vulguis, em pots visitar...en Miskolc;)
Molts petons guapa!!Ja parlem!!

Muaakiiiss

Anónimo dijo...

hola sesi!!!!, es la primera vez que entro aquí y la verdad que me has dejado sorprendida eh!! no conocía yo esta faceta tuya... bueno yo la verdad que no se que decir. Bueno que nos queda mucho tiempo por delante supongo y que nunca el tiempo es perdido como dice la canción ;P.

Bueno guapisima, muchisimos besos y que aunque no creo que podamos pasar tiempo juntas, que sepas que aquí estoy eh!!!! y que cuando quieras venir a Granada, ya sabes que estás invitada. BYE!!! {Aglaé}